φ. 5. ΚΕΦ. Α΄: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑΧΒΕ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ 1. Τὸ Ὄνομα

φ. 5

«Ἐγὼ εἰμὶ ὁ Ὤν» (Ἔξοδ. 3, 14)

------------------------

ΚΕΦ. Α΄: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑΧΒΕ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ

1. Τὸ Ὄνομα

α. «Τὸ Ὄνομα» ἀπολύτως.

Οι Ἑβραῖοι εἶχαν τὴ συνήθεια νὰ ἀναφέρονται στὸ ἱερὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ Γιαχβέ, μὲ τὴ φράση  «τὸ Ὄνομα» ἀπολύτως, χωρὶς ἄλλον προσδιορισμό. Ὅταν δηλαδὴ ἔλεγαν «τὸ Ὄνομα», ἐννοοῦσαν τὸ ὄνομα «Γιαχβέ». Αὐτὸ φαίνεται στὸ Λευιτ. 24 : 11 (στὸ Μασοριτικό κείμενο καὶ στὸν στίχο 16), ὅπου ἀναφέρεται τὸ Ὄνομα ἀπολύτως.

Αὐτὴ ἡ συνήθεια συνεχίστηκε καὶ στοὺς πρώτους χριστιανούς, ὅπως φαίνεται καὶ σὲ δύο χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης.

·         Πραξ. 5: 41. «Οἱ μὲν οὖν ἐπορεύοντο χαίροντες ἀπὸ προσώπου τοῦ συνεδρίου, ὅτι κατηξιώθησαν ὑπὲρ τοῦ Ὀνόματος ἀτιμασθῆναι» (ἡ γραφὴ «ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ» δὲν εἶναι αὐθεντικὴ ἀλλὰ ἀποτέλεσμα προσθήκης ἀντιγραφέως). Οἱ ἀπόστολοι ἔχαιραν γιατὶ καταξιώθηκαν νὰ ἀτιμασθοῦν γιὰ τὸ «Ὄνομα».

·         Γ΄ Καθολ. Ἐπιστ. Ἰωάννου, στ. 7. Οἱ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου «ὑπὲρ γὰρ τοῦ Ὀνόματος ἐξῆλθον», περιόδευαν γιὰ τὸ «Ὄνομα».

Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις φαίνεται ὅτι τὴν ἀπόλυτη ἔκφραση «τὸ Ὄνομα», μὲ τὴν ὁποία στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἐννοεῖτο τὸ «Γιαχβέ», τὸ «ἀκοινώνητον» ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, οἱ Ἀπόστολοι στὴν Καινὴ Διαθήκη τὴν ἀποδίδουν στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι στὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Γιαχβέ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι κατὰ κυριολεξία ὁ ἐνανθρωπήσας Γιαχβέ.

Ἔτσι δικαιολογεῖται γιατὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη ὅλα γίνονται ὑπὲρ/περὶ/ἕνεκεν/διὰ τοῦ ὀνόματος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἢ διὰ/εἰς τὸ ὄνομα Ἰησοῦ Χριστοῦ  ἢ ἐπὶ/ἐν/τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ.

β. Μεγάλης σημασίας εἶναι τὸ χωρίο Ματθ. 28:19. «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Δὲν λέγει εἰς τὰ ὀνόματα (πληθυντικὸς) ἀλλὰ εἰς τὸ ὄνομα (ἑνικός). Τὸ ὄνομα εἶναι ἕνα καὶ κοινό καὶ γιὰ τὰ τρία πρόσωπα, διότι μία εἶναι ἡ φύση τῶν τριῶν ὑποστάσεων (μία οὐσία-τρεις ὑποστάσεις).

Τὸ ὄνομα Γιαχβέ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀναλύεται στὸ «Πατήρ, Ὑιὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα». Γιαχβὲ ὁ Πατήρ, Γιαχβέ ὁ Ὑιός, Γιαχβὲ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὅμως δὲν ὑπάρχουν τρεῖς Γιαχβέ, ἀλλὰ ἕνας Γιαχβέ (Δευτ. 6:4), διότι μία εἶναι ἡ θεία οὐσία. Ἐπειδὴ ὅμως κάθε πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔχει ὁλόκληρη τὴ θεία οὐσία, διότι ἡ θεία οὐσία εἶναι κοινὴ καὶ ἀδιαίρετη, γι’ αὐτὸ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι ὄχι μόνο Γιαχβέ, ἀλλὰ καὶ ὅτι εἶναι ὁ Γιαχβέ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τριαδικός. Γι΄ αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς μιλᾶ τὸ ἑπόμενο πολὺ σημαντικὸ χωρίο.

γ. Ἰωάνν. 17:6. «Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις».Ἡ ἀποκάλυψη στὸν Μωυσῆ στην Παλαιά Διαθήκη σήμαινε ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἀληθινός και προσωπικός Θεός. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μᾶς φανέρωσε ὅτι αὐτός ὁ ἕνας Θεός εἶναι Τριαδικός.